NewYorkPolonia :: Informator polonijny w USA :: Polacy w Nowym Jorku :: New York Polonia :: Wiadomości, wydarzenia, ogłoszenia, forum

Mały dramat IV etapu siódmej wyprawy dookoła świata po lądzie

Posted on: January 23, 2008

Korzystając z przerwy w podróży, podczas transportu wodnego „Kufra” przez Atlantyk z USA do Portugalii poświęciłem czas na gromadzeniu pieniędzy do wykonania ostatniego etapu. Wysłanie listów do sponsorów a zarazem reklamodawców strojących „Kufra” w ich reklamy o dofinansowanie wyprawy zostało przemilczane. Jedynie p. J. Gładysz – dealer VW z Tarnowa odezwał się, że miał telefony od właścicieli reklam chwalące się o moim problemie. Zapewnił mnie, żebym się nie martwił, że nadejdzie wkrótce pomoc. I na tym zapewnieniu się skończyło. Czas naglił, musiałem wylecieć do Europy. Poczułem się osamotniony. Z pomocą przyszło mi niezawodne „Centrum Wagabundy”. Jego członkowie i sympatycy wręczyli mi bilet lotniczy i trochę pieniędzy na wydatki po drodze.

Kiedy byłem gotowy do drogi, robiąc ostatnie zakupy, jakiś nieznany sprawca potrącił mnie na parkingu centrum handlowego w Phoenix aż się przewróciłem. Kierowca uciekł. Nie mogłem dopuścić myśli o jakimś tam powikłaniu zdrowotnym. Poleciałem z obolałym bokiem. Podróż była koszmarem, nie mogłem usiedzieć w samolocie. Te kilkanaście godzin wydawały się nieskończonością. Nie skarżyłem się też w domu by nie smucić innych.

Wyleciałem, upewniając się telefonicznie kilkakrotnie u agenta firmy „Pinto Basto Navegacao, S.A. co do wyznaczonego dnia odbioru przesyłki 5 grudnia i dopłat portowych. Poinformowano mnie, że przesyłka będzie na czas i że kilkadziesiąt dolarów będę musiał tylko na miejscu dopłacić do spraw papierkowych.

...Przeboleję i to.

Kulejąc dobrnąłem do portu z dwudniowym opóźnieniem. Jeden dzień musiałem leżeć w łóżku hotelowym, by dojść do lepszej sprawności fizycznej. Nadmienię, że przepisy morskiego transportu pozwalają na odebranie nadanego towaru do pięciu dni po wyładunku beż żadnych dodatkowych opłat. Byłem więc pewny, że przesyłka stoi już na terenie portowym i czeka na mnie. ...Nie stracę dni na czekanie - pomyślałem sobie.

Przeliczyłem się jednak. Statek przybył z kilkudniowym opóźnieniem do portu. Nie poinformowano mnie, że kontenerowa przesyłka zmieni przewoźnika w Rotterdamie, że dwa dni będzie trwało wyładowanie go w porcie na miejscu dobicia, gdyż stał na samym końcu, na dole ładowni. ...I tak musiałem czekać jeszcze dodatkowych dziewięć dni na odebranie „Kufra” z konteneru. Naliczone płatności na miejscu, dotyczące odbioru, przerosły podaną cenę przez agenta morskiego. Zrobiło się gorąco z przywiezioną gotówką. Wydałem prawie wszystko. Dolary w przeliczeniu na Euro mają połowę wartości. Oczyściłem z ostatnich zasobów kartę kredytową. ...I tym razem przyszło mi niespodziewanie z pomocą „Centrum Wagabundy”.
Odbiór miałem już za sobą. Zima zbliżała się wielkimi krokami. Zimne noce, chłodne dni, kurcząca się szybko gotówka i obolały bok nie dodawały mi optymizmu przed dalszą drogą. Pozostała wiara w siebie i zaufanie do „Kufra”.

Piątek, 14 grudzień 2007. Ucieszony odebrałem tuż przed zmrokiem upragniną przesyłkę. Wyglądała jak nowa przed startem w Warszawie. Wypchneliśmy „Kufer” z konteneru. Akumulator nie dawał znaku życia. Jeszcze tego dnia wymieniłem na nowy, dopompowałem opony, dolałem oleju silnikowego, uzupełniłem płyn do wycieraczek, sprawdziłem płyn hamulcowy, płyn w chłodnicy, wyrzuciłem stare resztki jedzenia, napełniłem bak olejem napędowym, wrzuciłem przywiezioną walizkę i zaparkowałem już na noc w podziemnym garażu, daleko od wjazdu i budki wartownika. Z powodu finansów spałem niedostrzeżony przez pilnujących panów już w środku „Kufra”.

Sobota, 15 grudzień, 2007.

Wczesnym rankiem zrobiłem rundę w rejonie Lizbony odwiedzając „Cabo da Roca” – najbardziej wysunięty brzeg na zachodzie Europy. Zjadłem przywieziony z domu prowiant i puściłem się na wschód Półwyspu Liberyjskiego. Znam tę trasę z poprzednich podróży, z mapy korzystałem rzadko. „Kufer” jechał, jak za dawnych czasów po najdłuższej drodze świata z syberyjską nawierzchnią, nie dając znaku poniewierki. Wyjeżdżając z Lizbony po długim moście Vasco da Gama nad zalewem rzeki z miasta, już na międzynarodowej autostradzie „Espanha A6” - mała potyczka z zabłąkanym psem. Nie było mowy o wyhamowaniu do końca. ...Pojechałem dalej. Granicę z Hiszpanią przekroczyłem nie wiem kiedy.
Podczas robienia pamiątkowych zdjęć w Madrycie, na Libertad Ave. przy parku, niedaleko Placu Hiszpania podeszły dwie młode niewiasty i oglądały długo „Kufra” ze wszystkich stron. Myślałem, że chcą sobie zrobić zdjęcie z fotogenicznym samochodem. Nie o to im chodziło. Polki, jak się okazało, szukały transportu do Zaragozy. Zaoferowały mi za przysługę uzupełnić paliwo. Dobra fucha, pomyślałem sobie. Podwiozłem je te kilkaset kilometrów. Podczas rozmowy wywnioskowałem, że zawiodły się na agencji co do obiecanego rodzaju pracy w hiszpańskiej metropolii. ...One poszły w swoją stronę a ja z napełnionym bakiem na następne setki kilometrów pojechałem w stronę mety. Żeby podciągnęły się w podróżach i pochwaliły się z kim jechały, wręczyłem po jednym „Poradniku trampingu turysty zmotoryzowanego”.
Zdżemnąłem się gdzieś na postoju przy stacji benzynowej niedaleko Nicei. Pireneje, śnieg i mrozek miałem już za sobą. Zimno obudziło mnie po kilku godzinach. Nie pomogło włączone ogrzewanie. Brak gotówki nie pozwalał na lepszy komfort noclegowy i popędzał mnie do przodu. Zajechałem pod dworzec autobusowy. Wypróbowanym w przeszłości zwyczajem podszedłem w okolice kasy międzymiastowej. Udało się! I tak zabrałem przypadkowego pasażera za napełnienie baku jadącego w moją stronę. Odpuściłem sobie po drodze już wstęp do Royal Casyna w Monaco, w którym kiedyś wygrałem sporą sumkę. Jechałem górską autostradą patrząc tylko ze wspomnieniami w dół na oświetlone miasto. Okazało się, że pasażer - Włoch z pochodzenia, jechał prawie do samej Wenecji. Miałem okazję podszlifować sobie język włoski. Powiedział mi dobrą nowinę, że strajki włoskich kierowców TIR-ów na autostradach skończyły się. Droga wolna. Mój hiszpański okazał się, że jest językiem uniwersalnym do nawiązania znajomości. ...Benzyny starczyło prawie do Polski.

...Tym razem nie przepuściłem okazji w Wenecji. Zjechałem z trasy i zwiedziłem okolice katedry św. Marka. Poprzednio nie udało mi się, przejeżdżałem nocą lub padał deszcz. Ledwo żywy, z bólem w biodrze wróciłem tramwajem wodnym w pobliże dworca autobusowego, gdzie czekał na parkingu mój wierny stalowy przyjaciel podróży. Jeszcze tego dnia pojechałem na północ, by było bliżej do polskiej granicy. Po drodze przejażdżka po ulicach Wiednia pod katedrę św. Stefana. Wjechałem niemalże pod same drzwi, tam gdzie widnieje zakaz poruszania się wszelkim pojazdom kołowym. Mróz, noc a dookoła katedry rzadnej duszy pomogły mi w tym. Znam te miejsce i łatwo poruszałem się po Wiedniu. ...Podciągnąłem tej nocy podczas padającego śniegu aż pod Brno w Czechach. Obawiałem się zasp śnieżnych. Austriacko-czeską granicę minąłem przy uśmiechach straży granicznej. ...Obudziłem się z zimna. Było -5 stopni C.

...Czułem już jak zbliża się koniec podróży. Znajome drogi. Rano, przed ósmą zobaczyłem ostatnią budkę graniczną na swojej trasie. Zbliżyłem się powoli do niej zatrzymując się przed oficerem granicznym. ...Porozmawialiśmy sobie o kolorowym pojeździe, nie obchodził go tym razem mój paszport. Zaprosił do środka by porozmawiać o podróży. Poznałem przy tej okazji polskiego oficera granicznego, swojego imiennika – Andrzeja Sochackiego, który nie miał ze mną powiązania rodowego ale był zapalonym turystą. Oznajmił mi, że jeszcze kilka godzin istnieje granica czeska. Europa powieksza swoją bezkontrolną strefę graniczną – Schengen. Już wszyscy są zadowoleni, że znikną punkty kontrolne na granicach unijnych sąsiadów. ...Wpisano mi się na pamiątkę do albumu podróży z wstawieniem daty przejazdu granicy: poniedziałek, 8:00 godz., 17 grudnia 2007.
W czeskim Cieszynie czułem się jak w polskim mieście. Nie musiałem wysilać się z językiem. W hotelu „Piast” znalazłem schronienie na odpoczynek przed wyznaczonym spotkaniem kończącego się podróżo-rajdu na rynku w Tarnowie w dniu 18 grudnia 07. Nawiązałem kontakt z polskim radiem i gazetą. Kilka sprzedanych książek-albumów przy okazji, które wiozłem ze sobą od początku, podreperowało moją kasę.

W oficjalnym miejscu startu przed katedrą w Tarnowie przywitała mnie grupka ludzi z massmediami włącznie. Nie było żadnej „pompy” obiecanej przed startem przez tarnowskiego dealera VW, który jak się okazało wątpił w sukces mojej wyprawy i zarażał tym innych, a którego największa reklama na samochodzie objechała świat.

Jeszcze tego samego dnia o 18:00 spotkałem się z przyjaciółmi na rynku krakowskim, by na drugi dzień przywitać się z Warszawiakami na Placu Zamkowym i zakończyć tę długą a zarazem krótką - 23 dniową eskapadę po lądzie w miejscu startu – miejscu mojego urodzenia na Targówku. Pomogło mi w tym przedsięwzięciu ogromne doświadczenie, pewność siebie i wytrwałość w każdych, nawet najbardziej niesprzyjających okolicznościach. Gdy podróżuje się w towarzystwie, to tyle razy jest łatwiej, o ile osób bierze udział w wyprawie. Tym razem na styk, zakończyłem swoją następną podróż jadąc szybko i prosto do celu, bez wygody i korzystania z miejsc hotelowych. Bez dodatkowych atrakcji, z powodu kończących się środków finansowych. Zespół: „Kufer – Jędrek” wywiązał się z nałożonego sobie celu, jak zwykle. ...A było różnie.

Dla przypomnienia: Z Polski do Władywostoku – 16 dni
Tranzytem przez Koreę – 1 dzień
USA, od Pacyfiku do Atlantyku – 3 dni
Europa, od Lizbony do Polski – 3 dni
Razem = 23 dni i 22 500 km po lądzie.

Reasumując odbytą przygodę, jeszcze raz sprawdziłem się w ekstremalnych warunkach, przeżyłem coś nowego i innego, przełamałem własne słabości – celebrując w ten sposób 30-lecie zrealizowanej wyprawy garbusem „Pryszczem” dookoła świata w ciągu dwóch lat przez 35 krajów. Ceniąc wyprawy trampingowe, zaliczyłem tę podróż do wspaniałej przygody, która dostarczyła mi nowych niespodzianek i emocji. Jestem w pełni wieku, pan dużo po pięćdziesiątce, pokazałem młodszym, że można taką długą podróż odbyć w krótkim czasie i bez żadnych przeróbek w samochodzie. ...Żeby starsi nie przejmowali się wiekiem i realizowali swoje marzenia podróżnicze, stale dowartościowując siebie w otaczjącym ich społeczeństwie. Wpływa to dodatnio na samopoczucie. Podróże jest to rodzaj terapii, przedłużającej zdrowie i ciekawe życie, nie mówiąc, że podróże to Wyższy Uniwersytet Życia, którego nigdy nie jesteśmy w stanie ukończyć. Przejechałem świat z mottem: „Bez podróży życie się dłuży”. Sprawdziłem to na sobie.

Tą wyprawą-rajdem celebrowałem również 15 rocznicę działalności „Centrum Wagabundy” w Phoenix, Arizona (1992) – polskiego klubu zrzeszającego ludzi z całego świata, klubu w polskich rękach, klubu zdrowego ducha i wolnego świata. Przystani dla każdego podróżnika, która zapewnia bezpieczny dach nad głową z wiktem i opierunkiem gratis. Zadedykowałem tę wyprawę swojej rodzince – żonie Ewie i dzieciom Joasi i Cezarkowi, która podtrzymywała mnie na duchu kiedy miałem przykre chwile. Podróż tę dedykowałem również wielkiemu patriocie i działaczowi polonijnemu śp., więźniowi obozu koncentracyjnego – Dr Antoniemu Gładyszowi z Philadelphii.

To, że jeżdżę w świat jako Polak, z polską fantazją i z emblematami polskimi, widocznymi na samochodzie, napawa mnie radością. Myślę też, że i tą wyprawą, jak poprzednimi, dołożyłem małą cegiełkę popularności i prestiżu swojemu krajowi.
W moim sukcesie wzieli udział ludzie wspierający mnie finansowo jak i ci, którzy trzymali kciuki na szczęście za pomyślność wyprawy.
- Jędrek Sochacki