NewYorkPolonia :: Informator polonijny w USA :: Polacy w Nowym Jorku :: New York Polonia :: Wiadomości, wydarzenia, ogłoszenia, forum

U harcerzy i zuchów na kalifornijsko-arizońskim obozie w 2009 roku

Data wstawienia: 15 lipca, 2009

W niedzielę 28 czerwca 2009 roku do kalifornijskiej miejscowości Cambria, zjechało z terenu Kalifornii i Arizony nasze harcerskie bractwo na tygodniowe, wspólne spędzanie czasu. Kilkudziesięcioosobowa grupa polskiej młodzieży wraz z piętnastoosobową kadrą instruktorską - relację nadesłał druh Ryszard Urbaniak, harcmistrz.

Poniedziałkowy poranek rozpoczął się pobudką i gimnastyką, poprzedzoną kręgiem i tradycyjną piosenką na przywitanie dnia. Około ósmej rano, wszyscy w swych harcerskich mundurach stają na apelu. Odczytano rozkaz, funkcyjni przyjęli postawione przed nimi zadania. Z kuchni zalatywała już woń pysznego śniadania. Trzeba przyznać, że jedzenie w tym roku było doprawdy wyśmienite. Nie będę opisywał smaku jajecznicy, hamburgerów, pizzy czy też najróżniejszych owoców i warzyw. Kto był to wie. Pozostali niech zazdroszczą.

Zuchy zamieniły się w marynarzy. Czasem toczyły wojny z papierowymi łódkami, uczyły się szantów, naocznie poznawały tajemnice oceanicznych żyjątek, czy też przeobrażały w groźnych piratów...

Harcerki i harcerze podczas swych zajęć przygotowywali się do przyszłorocznego zlotu na stulecie założenia polskiego skautingu. Oprócz historii harcerstwa uczyli się pionierki, obozowania, czy też chociażby pakowania plecaka na wycieczkę.

Najstarsi, czyli wędrowniczki i wędrownicy, to już rzeczywiście harcerskie wygi co to z niejednego obozowego pieca chleb jedli. Wiedzą jak wybrać się na wycieczkę z nocowaniem pod gołym niebem, skąd wziąć najlepsze kuchenne przysmaki, znają swoją harcerską pozycję...

Każdy dzień toczył się według tego samego schematu z pobudką, gimnastyką, apelem na rozpoczęcie dnia, śniadaniem i dziennymi zajęciami przerwanymi lunchem i poobiednim odpoczynkiem. Wieczorem tuż po wieczornym apelu zuchy odchodziły na swój pełen zabawy kominek; wędrownicy i harcerze na ognisko. I kominki i ogniska pełne były śpiewu, zabaw i gier. To podczas ognisk widać było zawiązujące się harcerskie przyjaźnie, wspólne braterstwo, radość ze spędzanego czasu.

To tu na amerykańskiej ziemi druhna Małgosia Krupczyńska po 25 latach odnowiła swoje harcerskie przyrzeczenie. Podczas jednego z wieczornych apeli odczytano przesłany kurierem, a przywieziony przez wizytatora z chorągwi – harcmistrza Zbyszka Pisańskiego - specjalny rozkaz druhny komendantki chorągwi USA, nadający liderce arizońskiego harcerstwa Jadwidze Marciszewskiej zasłużony stopień przewodniczki.

Wielkie wrażenie przeżyła z pewnością kilkunastoosobowa grupa uczestników, którzy byli na obozie po raz pierwszy. Podczas „chrztu biszkoptów”, wędrownicy na wieczornej trasie z podobozu do ogniska zorganizowali im tor strachu. Poza tylko kilkoma wyjątkami nikt jednak i tak się już naszych wesołych wędrowniczek i wędrowników nie boi.

Tydzień spędzony wspólnie z komendantami całości Anią Pisańską i Patrykiem Grobelnym, Zosią Chciuk udzielającą pierwszej pomocy oraz komendantami i przybocznymi podobozów: kapitanem piratów - Renią Skwarużyńską, Edytą Frąckiewicz-Kozioł, Małgosią Krupczyńską, Jagodą Marciszewską, Kasią Młynarską, Adamem Wardą, Konradem Bryndą, Jackiem Jońcem, Arturem Wilczkowiakiem, Andrzejem Mańkowskim i Adamem Babiczem jest dla mnie niepowtarzalnym spotkaniem z grupą najlepszych przyjaciół. Nie spotkałem nigdzie poza harcerstwem tak wspaniałego zespołu ludzi, oddającego całych siebie polskości, harcerstwu, naszej Ojczyźnie – Polsce. Przygotowali i wykonali wspaniały program łącząc elementy zabawy z nauką, rozrywki z odpowiedzialnością, powagi z najszczerszym uśmiechem.

Na mnie jako koordynującemu całość jeszcze jeden moment zrobił ogromne wrażenie. Gdy jako „obozowy księgowy” doliczyłem się, że w obozowej kasie będziemy mieli kilkuset dolarowy deficyt, wystąpiłem do kadry z apelem o pomoc. Posypały się na moje ręce kilkudziesięciodolarowe i większe czeki oraz gotówka. Gdy poobozowym porankiem licząc wszystko raz jeszcze zauważyłem, iż pominąłem w podliczeniach prawie dwutysięczną dotację z Polamu w Redwood City i Los Angeles, poczułem się strasznie głupio i... byłem równocześnie bardzo dumny, że tak bez słowa wszyscy otworzyli swe portfele. Godzinę później do skrzynki pocztowej wrzucałem listy ze zwrotami zawierzonych mi kwot.

Dzięki tym dotacjom oraz pomocy Polish Pastoral Center i East Bay Polish American Association nie tylko dokonaliśmy wspaniałego dzieła, ale też i mogliśmy wziąć z sobą kilka osób, które w przeciwnym razie nie mogłyby uczestniczyć w tym tygodniu wypełnionym modlitwą i przygodą.

Na jednym z ostatnich apeli swe harcmistrzowskie nominacje oraz czerwone krajki otrzymały Grażyna Winkel oraz Iwona Urbaniak. Pewnie nie wszyscy wiedzą, że są to siostry Kuczyńskie. Nie często się też pewnie zdarza, aby siostry otrzymały ten najwyższy stopień w tym samym czasie. Gratuluję. Zasłużyłyście.

Wykorzystując każdą wolną chwilę kontynuowano dalszą część kursu dla przewodników – przyszłych wychowawców polskiej młodzieży. Żaden jednak kurs nie jest wspanialszy od chwil, które wspólnie oni spędzali na swych odpowiedzialnych obozowych funkcjach.

Smutek ogarniał wszystkich rozjeżdżających się do domu. Szkoda było się rozstawać. Już teraz żyjemy wspólnym spotkaniem na naszym harcerskim spływie pontonowym w „labor weekend”.

Jeszcze jeden fakt godny jest szczególnego podkreślenia. Zamykamy to stulecie ZHP pierwszą, wspólną, historyczną Akcją Letnią Kalifornii i Arizony. To tu dokonała się rzecz, o której być może uczyć się będą następne pokolenia.

Za rok – jubileuszowy zlot działającego poza granicami kraju Związku Harcerstwa Polskiego. Przygotowania rozpoczynamy już dzisiaj; godnie reprezentować będziemy na nim nasze hufce i chorągwie.

CZUWAJ!

Ryszard Urbaniak, hm , Concord, Kalifornia, USA, 9 lipca 2009 r.

Source: PAP