NewYorkPolonia :: Informator polonijny w USA :: Polacy w Nowym Jorku :: New York Polonia :: Wiadomości, wydarzenia, ogłoszenia, forum

Harcerski biwak w Arizonie

Data wstawienia: 28 października, 2010

Wbrew pozorom, Arizona to nie tylko piasek pustyni, dzikie kojoty i kłujące kaktusy ale także przepiękne lasy, pola, łąki no i góry. Przekonali się o tym w weekend, 9-10 października 2010 roku, harcerze i harcerki z Ośrodka Harcerskiego w Phoenix. Zapytacie: “a jak to było” ? … a było to tak - pisze Małgorzta Krupczyńska, pwd, której tekst oraz zdjęcia z biwaku przysłał Ryszard Urbaniak, hm.

Zaraz po zajęciach w sobotniej szkole języka polskiego, wyruszyliśmy w drogę. Po ponad dwóch godzinach jazdy samochodami, dotarliśmy do celu naszej podróży. Po szybkim i sprawnym rozpakowaniu się oraz rozbiciu obozu, byliśmy tak wygłodniali, że pożarlibyśmy pewnie i niejednego kojota. Musieliśmy zadowolić się parówkami i gorącą zupą. Ta ostatnia okazała się jednak na wagę złota. Robiło się bowiem - jak to w naszym klimacie bywa - bardzo szybko zimno...

Wnet przyszedł czas na sprawdzenie się w terenie. Ktoś powie: “ co w tym takiego wielkiego? Harcerz w terenie, to przecież normalne”. To oczywiście, nie było by nic wielkiego tylko, że zapadła już ciemniuteńka nocka i niejednemu z nas przypomniały się słowa naszej ukochanej Stokrotki

Na szczęście zabawa bezpiecznie dobiegła końca i wszyscy mogliśmy spokojnie usiąść przy naszym ukochanym, harcerskim ognisku, które znów płonęło jasnym, ciepłym ogniem, gromadząc wszystkich wokół. Oto gawędy nadszedł już czas. Na prośbę harcerek, które je prowadziły, wymyślając dla nas coraz to nowsze gry i zabawy, wymagające czasem nie lada sprawności fizycznej, gawędę rozpoczął druh Szymon Latocha. Wsłuchani w spokojny głos naszego druha, analizowaliśmy każde jego słowo. Mówił bowiem o czymś bardzo prostym a jakże ważnym w naszej ziemskiej wędrówce – o przyjaźni. Same cisnęły się na usta słowa innej, znanej piosenki:

Hej, przyjaciele - zostańcie ze mną
Przecież wszystko to, co miałem, oddałem wam.
Hej, przyjaciele - choć chwilę jedną.
Znowu w życiu mi nie wyszło, znowu jestem sam.

Natchnieni dobrą energią tych słów, magicznym żarem harcerskiego ogniska, modlitwą zakończyliśmy spotkanie i udaliśmy się na zasłużony odpoczynek. Wokół zapadł sen. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że wszyscy musieliśmy po kolei wypełnić obowiązek harcerski, jakim jest nocna warta przy ognisku. Oj, nie było łatwo, a to z wielu powodów:

raz: że chciało się spać;

dwa: że było bardzo zimno (48 stopni Fahrenheita to dla nas, rozpieszczonych przez słońce w dolinie - było prawie jak Syberia) ;

trzy: że musieliśmy bronić naszych zapasów kuchennych przed intruzami.

I w tym też nie byłoby nic dziwnego, gdyby nie fakt, że rano okazało się, że brakuje nam kilku produktów i w związku z tym nie było wiadomo czy będzie śniadanie, czy też będziemy musieli wybrać się na polowanie. Sprytnie przeprowadzona “ nocna akcja sabotażowa” zaplanowana przez naszych instruktorów, którzy to niby mieli odpoczywać, pokazała nam, co naprawdę powinno oznaczać słowo: “czuwaj”.

Po długich, zaciętych i wyczerpujących negocjacjach, udało nam się wywalczyć warunki pokojowe i zjeść śniadanie. Nasi kochani instruktorzy nie odpuścili nam jednak i zaraz po śniadaniu, wręczyli siekiery, piły, linki i zagonili w las w celu zbudowania prawdziwych szałasów. W pocie czoła, w mozole i znoju rosły szałasy; najpierw bardzo niezdarne, potem lepsze, aż nareszcie po zakończonej pracy sami nie wierzyliśmy w to, co wyrosło z pracy naszych rąk. No i znowu nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie kolejny fakt, że po tak ciężkiej i wyczerpującej pracy musieliśmy zdobyć totemy drużyn przeciwnych, nie tracąc jednoczesne swoich. Walka była zacięta i wyczerpująca; na przemian to zdobywaliśmy, to traciliśmy je. Wszystkich opanował duch walki i rywalizacji. Nawet instruktorzy bronili zaciekle swojego totemu, zdobywając w końcu nasz. Opracowywaliśmy różne strategie, aby tylko zdobyć je, no i oczywiście uchronić swoje własne.

Jak to niestety bywa - biwak dobiegał końca. Nauczyliśmy się znów wielu nowych rzeczy, ale również - co jest chyba rzeczą najistotniejszą - utrwaliliśmy to czego już się nauczyliśmy przedtem.

Dziś jedno wiemy już na pewno:

“Nie zgaśnie tej przyjaźni żar,
Co połączyła nas,
Nie pozwolimy by ją starł
Nieubłagany czas

Kto raz przyjaźni poznał czar
Nie będzie trwonił słów
Przy innym ogniu w inną noc
Do zobaczenia znów…”

Za harcerskich przyjaciół: Renię Latochę, Jacka Jońca, Krzysztofa Nieborka, Andrzeja Mańkowskiego oraz Elżbietę Oppman

spisała Małgorzta Krupczyńska, pwd

Do PdP podał Ryszard Urbaniak, hm, USA, 20 października 2010 r.

Źródło: PAP